“สนุกมากๆ และตั้งแต่นั้นฉันก็ลืมไปเลยว่าฉันเคยยื่นข้อเสนองามๆ นี้ให้กับผู้ชายหน้าโง่แบบคุณ...”
“ผมหน้าโง่อย่างนั้นหรือ?”
ยิ่งเห็นเขาโกรธหน้าดำหน้าแดงมารันก็ยิ่งสะใจ โดยหารู้ไม่ว่าอันตรายจากโทสะของผู้ชายตรงหน้านั้นรุนแรงมากมายแค่ไหน
“ใช่... โง่มากที่ปฏิเสธที่จะทำให้ฉันมีความสุข”
มารันใช้ปลายนิ้วของตัวเองจิ้มไปที่หน้าอกของโรมพัทแรงๆ จากนั้นก็จะเบี่ยงตัวหนีไปด้านข้าง แต่ก็ช้าไปกว่ามือหนาที่ตวัดรัดเอวคอดกิ่วเอาไว้แน่น
“งั้น... ผมก็ไม่ควรจะโง่ต่อไปอีกแล้วสินะ”
คนถูกกอดรัดหน้าตาตื่น พยายามดิ้นรนแต่ก็ไม่สามารถขยับได้ เพราะโรมพัทกอดแน่นจนกระดูกกระเดี้ยวของหล่อนแทบจะแหลกละเอียด
“นี่... ปล่อยฉันนะ คุณจะทำอะไร ปล่อยสิ!”
“ก็จะเลิกเป็นไอ้หน้าโง่ของคุณสักทียังไงล่ะ ในเมื่อยังไงซะเราก็ไม่ต้องแต่งงานกันแล้ว ผมก็ควรจะสนุกกับเนื้อตัวของคุณบ้าง”
ใบหน้าหล่อลากดินก้มต่ำลงมาหา ดวงตาแดงก่ำของเขาน่ากล
