พราวฟ้ายืนมองร่างมารันที่เดินไปขึ้นรถคันงามที่ตาชาติคนขับรถจอดรออยู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นกังวล จากนั้นก็ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ ป้าทับทิมที่พึ่งกลับจากการเยี่ยมญาติเดินมาได้ยินเข้าก็อดถามด้วยความห่วงใยไม่ได้
“คุณพราวเป็นอะไรไปหรือคะ”
เจ้าของชื่อหันมาจ้องหน้าแม่บ้านคนสนิท “ฉันกำลังเสียดายที่จะต้องเสียหนูรันไปน่ะ อุตส่าห์หมายมั่นปั้นมือว่าจะได้มาเป็นสะใภ้ใหญ่สุดท้ายก็อดจนได้”
ป้าทับทิมหัวเราะก่อนจะพูดออกมา
“จะพลาดได้ยังไงกันล่ะคะ อิฉันว่าคุณพราวสมหวังแล้วต่างหาก”
พราวฟ้ามองหน้าแม่บ้านคนสนิท คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้นสูงด้วยความสงสัย
“แม่ทับทิมพูดอะไรน่ะ ฉันไม่เข้าใจเลย”
เจ้าของชื่ออมยิ้ม ดวงตาเป็นประกายขบขัน “นี่คุณพราวไม่รู้จริงๆ หรือคะว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”
พราวฟ้าก็ยังส่ายหน้าดิกเหมือนเดิม “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ มีอะไรก็บอกมาเลยแม่ทับทิม ฉันหัวใจจะวายตายกับไอ้คำพูดลับลมคมในของแม่
