พราวฟ้าที่พึ่งเดินเข้ามาในตัวตึกใหญ่หลังจากเดินไปส่งภามินบุตรชายคนเล็กที่กำลังเดินทางไปโคราชเพื่อไปตามหารำไทยที่รถชะงักเท้าเล็กน้อย เมื่อเห็นมารันเดินลงมาจากชั้นบน
“อ้าวหนูรัน... น้าคิดว่าหนูกลับไปตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วเสียอีก”
ดวงหน้างามของมารันแดงระเรื่อเมื่อสายตาของคู่สนทนาสูงวัยนั้นเต็มไปด้วยความเคลือบแคลง
“หรือว่าหนูรัน... กับพ่อโรม...”
“ไม่ค่ะ... ไม่ใช่อย่างที่คุณน้าคิดหรอกค่ะ”
มารันเม้มปากเป็นเส้นตรง ซ่อนน้ำตาแห่งความร้าวรานเอาไว้สุดกำลัง และพูดปดออกมา
“รัน... เอ่อ เมื่อวานรันเพลียมาก ก็เลยขอพี่โรมพักที่นี่หนึ่งคืน รันต้องกราบขอโทษคุณน้าด้วยนะคะที่ไม่ได้ขออนุญาตคุณน้าก่อน”
พราวฟ้ารับไหว้มารันแทบไม่ทัน หล่อนมองเด็กสาวที่ดวงตาบวมช้ำตรงหน้าด้วยความมึนงง
“งั้นก็แสดงว่าเมื่อคืนนี้หนูรันนอนที่ห้องรับแขกเหรอจ๊ะ”
“ค่ะ รัน... รันนอนที่ห้องรับแขก”
มารันก้มหน้าพูดปดต่อไปอย่างไม่
