“รัน...” ปากร้อนผ่าวก้มลงแตะเบาๆ ที่หน้าผากกว้าง
หญิงสาวไม่ตอบ เอาแต่ร้องไห้
“รันจ๋า... ยกโทษให้พี่ด้วยนะ พี่ขอโทษ”
หล่อนก็ยังไม่ตอบอีก โรมพัทจึงต้องใช้นิ้วแกร่งบังคับปลายคางมนให้หันมาสบตา
“พี่ขอโทษที่รุนแรงกับรัน ขอโทษที่ทำให้รันเจ็บ”
“ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก เพราะคนอย่างฉันมันไม่มีความรู้สึกอยู่แล้ว”
“รัน... ทำยังไงรันถึงจะยอมให้อภัยพี่ บอกมาเถอะ พี่จะยอมทำทุกอย่าง”
หญิงสาวจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมกริบของโรมพัทนิ่ง ก่อนจะพูดออกไปเสียงเจือสะอื้น ความน้อยใจทำให้หญิงสาวเลือกที่จะผลักไส ทั้งๆ ที่มันแสนจะตรงกันข้ามกับความรู้สึกที่แท้จริงซะเหลือเกิน
“ออกไปจากตัวของฉัน ออกไปให้พ้นจากตัวของฉัน...”
“แน่ใจหรือว่าต้องการแบบนี้”
“ใช่ ฉันเกลียดคุณ... ไม่อยากให้คุณแตะต้องฉันอีก”
ทุกอย่างภายในห้องเงียบงันไปนานหลายอึดใจ ก่อนที่โรมพัทจะพลิกกายลงมานอนข้างๆ หญิงสาว
“ก็ได้ ถ้ามันจะทำให้เธอหายโกรธ
