แอดดด
"เข้ามาสิ" ผมหันไปเอ่ยบอกคนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนนิ่งอยู่ด้านหน้าไม่ยอมเดินเข้ามาในห้องพัก หึ อย่างที่ทุกคนรู้ ริชชี่ไม่ได้เต็มใจนอนห้องเดียวกับผม แต่ว่า...สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะผมดักเกมเธอไว้ทุกทางหมดแล้ว
ผมเป็นใครล่ะ เรื่องแค่นี้...ไม่ได้ยากเลย
"ฉันจะกลับ เอากระเป๋าฉันมานะมาร์ติน" ใช่ ผมยึดกระเป๋าของริชชี่ไว้ เป็นหลักประกันไม่ให้อีกคนหนีได้ยังไงล่ะ เพราะมันมีทุกอย่าง หลัก ๆ เลยก็คือบัตรประชาชนและบัตรกดเงิน
"เดินเข้ามา" ผมบอกออกไป
"เอากระเป๋าฉัน..."
"อย่าทำให้หงุดหงิดดิ๊!" ผมเผลอพูดขึ้นเสียงดังที่คนตรงหน้างอแงจะกลับไม่เลิก
"..." ริชชี่ก็ชะงักไปเล็กน้อยแววตาตกใจ ซึ่งท่าทีพวกนั้นทำให้ผมได้สติลอบพ่นลมหายใจออกมา
"เข้ามา" ผมบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงพร้อมกับเอื้อมมือไปจับแขนเล็กให้เดินตาม ก่อนจะปิดประตูทันที
ปึง
ขวับ! คนตัวเล็กรีบหันหน้ามามองผมด้วยท่าทีไม่ไว้ใจ
"สายตาแบบนั้นคื
