“......” หิวบ้าหิวบออะไรกัน กินขนาดนี้อิ่มยันพรุ่งนี้เช้ากระมัง
“มากินเถอะ” กับข้าวแต่ละอย่างถูกตักจนล้นถ้วย แต่แปลกที่วันนี้รสชาติอาหารถูกปาก
‘คนพวกนี้จะทำให้อร่อยก็ทำได้ ต้องให้ร้ายก่อนถึงจะยอมลงให้ข้างั้นรึ’
กำจัดเสี้ยนหนามหมดไปหนึ่ง นางก็เบาใจ
หลายวันมานี้เป่ยจิ้งอ๋อง ก็เปลี่ยนไปราวหน้ามือกับหลังเท้า จนนางเริ่มเผลอใจไปบางช่วง แต่ก็ต้องดึงสติกลับมาคิดว่าภาพตรงหน้ามันคือภาพลวงตา
จวบจนกระทั่งนางอายุครรภ์ได้ 8 เดือน นั่นจึงรับรู้ได้ว่าที่ผ่านมาเป่ยจิ้งอ๋องยังคงเห็นนางเป็นเพียงตัวแทนของน้องสาวเสมอมา
“เจ้าว่าอันใดนะซูเจียว”
“ท่านอ๋องเร่งกลับเมืองหลวง ไปหาเยี่ยเฉิงโหวฮูหยินเพคะพระชายา” ซูเจียวพูดเสียงค่อย กลัวว่าพระชายาจะสะเทือนใจ เพราะอยู่ในช่วงใกล้คลอดอีกไม่นาน
“หึ! เขาก็ยังเป็นเขาวันยังค่ำ ดีกลับไปหารักเก่าก็เชิญ ต่อไปอย่ามาตำหนักข้าอีกก็แล้วกัน” เซี่ยหมิงหลันที่โมโหมากเกิน
