วันแล้ววันเล่าผ่านไป จวบจนนางใกล้คลอดเต็มที ท่านหมอเทวดาทั้งหลายก็ผลัดเปลี่ยนกันมาตรวจดูครรภ์นางทุกวันเนื่องจากก่อนไปท่านอ๋องกำชับไว้อย่างดี
แม้จะมีคนผลัดกันเข้ามาดูแลกันมากจนล้นตำหนัก แต่ภายในใจหมิงหลันกลับรู้สึกเหงาและว้าเหว่ นางคิดถึงท่านพ่อ ท่านแม่ และท่านพี่ของนาง ไม่รู้ว่ายามนี้ท่านพี่จะได้รับจดหมายแล้วหรือยัง ส่วนอีกคนต่อให้โกหกคนทั้งโลก แต่ภายในใจนางรู้ดีว่า นางก็คำนึงถึงเช่นกัน
‘เว่ยซือหลาง เจ้าจะไม่กลับมาดูข้าคลอดจริงหรือ’
แม้จะเกลียด แต่ใจลึก ๆ แล้วหากมีเขาอยู่ใกล้นางก็เบาใจ อย่างน้อยลูกน้อยของนางจะปลอดภัย
แต่ก็ได้แค่หวัง ตอนนี้นางคิดถึงท่านพี่ของนางขอหวังให้ท่านพี่มาอยู่ด้วยขณะคลอดก็ยังดี นางหวาดกลัวนักเนื่องจากท้องแรก ทุกวันน้ำตาของคนใกล้คลอดไหลออกมาเอง ความเปลี่ยวเหงาอยู่ต่างบ้านมิรู้ว่าจะมีทางใดแก้ไขได้
ผู้เป็นสามียามนี้ไปอยู่เมืองหลวง ทำให้นางรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจนัก
