เป่ยจิ้งอ๋องเหมือนคนบ้า ออกตามหาลูกและเมียแทบไม่ได้พัก ทั้งส่งคนไปหาทั่วทุกแคว้นที่คิดว่านางจะไปรวมทั้งให้คนไปสืบหาที่เป่ยหยวน แม้กระทั่งส่งจดหมายไปหาผิงหลัวก็แล้ว ก็ยังไม่ได้ข่าวหมิงหลันเลยสักนิด
“เส้าเฉียน!!!”
เพล้ง!
เสียงเรียกที่พร้อมกับการปาข้าวของในจวนแตกหักเป็นเรื่องปกติตลอดตั้งแต่พระชายาหายตัวไป จนเขานั้นชินชาเสียแล้ว
“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”
“เมียข้าหายไปไหน...เมียข้าหายไปไหน” เขาดึงคอเสื้อของคนสนิทขึ้นชูแล้วก็เขย่าอย่างบ้าคลั่ง สุดท้ายแล้วต่อให้ตะโกนจนตำหนักแตกก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของนาง
“ข้าฮึก...ข้าจะทำเช่นไรดีเส้าเฉียน” เสียงแหบเครือของเป่ยจิ้งอ๋องสร้างความสะเทือนใจให้กับเขาและจื่อตันยิ่งนัก
ทำไมเขาจะไม่รู้เล่าว่าท่านอ๋องรักพระชายาเพียงใด เพียงแต่ปากหนักไปเท่านั้น ทั้งยังชอบทำเหมือนไม่ได้รักไม่ได้ชอบ กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเสียแล้ว แก้ไขสิ่งใดก็มิทันการ
เขาปล่อยให้ท่านอ๋องร
