เส้าเฉียนทนให้เจ้านายตนเป็นอย่างนี้ไม่ไหว จึงยกถ้วยโจ๊กใส่หมูเข้าไปหาท่านอ๋อง พร้อมกับเอ่ยบางคำออกมา
“หากพระชายากลับมาเห็นท่านอ๋องสภาพนี้จะไม่สบายใจนะพ่ะย่ะค่ะ”
“ให้นางกลับมาเถอะ เห็นข้าสภาพไหนก็สภาพนั้น”
เส้าเฉียนถอนหายใจ ก่อนจะกล่าวต่อมา
“ท่านอ๋องต้องกิน กินเยอะ ๆ จะได้มีแรงตามหาท่านอ๋องน้อย กับพระชายา กระหม่อมเชื่อว่าทั้งสองพระองค์รอให้ท่านอ๋องไปรับกลับมาแคว้นจ้าวแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”
เมื่อคิดตามคำพูดของเส้าเฉียน เขาก็ต้องตัดใจตักโจ๊กเข้าปาก แต่ตักไปได้เพียงสามคำ ความขมปร่าในน้ำตาที่ไม่ได้ไหลออกมา แต่มันตกไปด้านในทำให้เขาต้องกล่ำกลืนฝืนทนกลืนมัน
“ข้าเป็นสามีที่เลวมากใช่หรือไม่เส้าเฉียน” เขาถามคนสนิทด้วยน้ำเสียงเศร้า เขารู้ว่าตัวเองผิด และอยากให้นางเป็นผู้ลงโทษ แต่ว่านางก็ไม่อยู่แล้ว
“ท่านอ๋อง...!” เส้าเฉียนเรียกท่านอ๋องด้วยความสงสารและเห็นใจเป็นที่สุด
“เจ้าออกไปเถอะ ข้าอยากอยู
