เมื่อพาจื่อเซิ่งออกไปด้านนอก หลินเทาคนสนิทที่เขาไว้ใจที่สุดก็วิ่งกระหืดกระหอบมาหาเขา พร้อมกับยื่นจดหมายเล็ก ๆ หนึ่งฉบับกับตราสัญลักษณ์สุนัขป่า
ดวงตาเจ้าเล่ห์หรี่มองก่อนจะลอบยิ้มออกมา
“ข้าเพียงคิดถึงเจ้า เจ้าก็มาเช่นนั้นหรือซือหลาง”
เหวินไท่รู้สึกว่า สองหนาวที่ผ่านมาน่าเบื่อเต็มที เช่นนั้นนับจากนี้คงมีอะไรตื่นเต้นกว่าเดิมอีกแน่นอน
“ต้านน้าหยุดจำไม...!” เสียงเล็กเอียงคอถามขณะมองจดหมายแผ่นเล็ก ๆ ด้วยความอยากรู้ว่าในจดหมายนั้นคืออะไรกันแน่
จื่อเซิ่งเป็นเด็กฉลาด ชอบลอบฟังขณะผู้ใหญ่คุยกันแล้วก็ไปเล่าให้ท่านแม่ฟังบ้าง ให้ท่านแม่อธิบายเรื่องที่ไปแอบฟังมาบ้าง จนคนเป็นแม่เริ่มเอือมระอากับลูกชายในวัยเรียนรู้ยิ่งนัก
“น้ามิบอกเจ้า เรื่องนี้เป็นความลับ เด็กห้ามรู้” หากเขาเอ่ยเกี่ยวกับหมาป่าเพียงครึ่งคำ เจ้าเด็กน้อยก็จะวิ่งโร่ไปฟ้องแม่ และเขาก็จะโดนพี่หญิงโกรธเอาได้
“อะไรคือความยับ เหมือนสาย
