หัวใจหมิงหลันใจเต้นระทึกอีกครั้ง เมื่อรอให้คนของตัวเองมารายงาน เพราะใกล้เวลานัดหมายเข้ามาทุกขณะหากขืนชักช้านางจะไม่ทันการ
“พระชายาเพคะ”
“ต่อไปเรียกข้าฮูหยินเซี่ย” นางรีบบอกคนของตัวเอง เพราะต่อจากนี้ไปจะไม่มีพระชายาเป่ยจิ้งอ๋องอีกต่อไปแล้วเหลือเพียงแค่เซี่ยฮูหยินเท่านั้น
“เจ้าค่ะ” ซูเจียวกับเยี่ยนฟางขานรับก่อนจะพาพระชายาออกไปโดยเดินลัดเลาะหลบไปจุดที่อับสายตา เพราะเกรงว่าหากมีผู้ใดยังมิหลับจะเห็นเอาได้
ขณะที่กำลังออกจากประตูก็มีทหารผู้หนึ่งเดินมา ทำให้ต้องหลบหลังพุ่มไม้
“พวกเจ้านี่สันหลังยาวนอนหลับยามได้เยี่ยงไร” ทหารอีกผู้ไปเข้าห้องน้ำกลับมาก็เห็นเพื่อนหลับแล้วจึงปลุก แต่ทว่ากลับได้ยินเสียงกรนดังขึ้น
“ทำอย่างไรดีเจ้าคะ” ซูเจียวที่ร้อนใจนัก กำลังจะผ่านออกไปได้แล้วเชียว ทั้งสามที่เอาผ้าสีดำปิดจมูกกับคลุมด้วยชุดดำปิดที่ศีรษะกำลังกระซิบกระซาบกัน
“รอสักครู่...” นางเห็นว่าคนผู้นั้นย
