กองเสบียงยาวกว่าสองลี้เคลื่อนออกจากแคว้นจ้าวตั้งแต่คืนพระจันทร์เต็มดวง เร่งวันเร่งคืนเพื่อให้ถึงตงอี้ เพราะนอกจากเสบียงแล้วยังมีคนอีกผู้ที่ต้องพาไปหลบซ่อน จากไอ้สุนัขรอบกัดอย่างเป่ยจิ้งอ๋อง
ตั้งแต่ออกมาจวบจนวันนี้เข้าวันที่สองแล้ว ยังมิได้หยุดพักเป็นกิจลักษณะนัก จนคนที่อยู่แต่บนรถม้าเริ่มอึดอัดบ้างแล้ว
“พี่หลิงเซียวเมื่อไหร่จะหยุดพัก ข้าอยากอาบน้ำให้กับจื่อเซิ่ง” มือเล็กแหวกม่านที่ปิดหน้าต่างรถม้าออกถามคนที่ขี่ม้าอยู่ขนาบกับรถม้า เพื่อป้องกันความปลอดภัย
“อดทนอีกสักชั่วยามใกล้จะถึงแม่น้ำใหญ่ ตรงนั้นเหมาะกับการพักกองเสบียงยิ่งนัก” เขาเพียงอยากพานางหลบไปให้ไกลจากไอ้คนชั่วนั่น ขนาดมีภรรยาแสนดีอย่างเซี่ยหมิงหลันอยู่แล้วยังลอบไปนัดพบกับผิงหลัวภรรยาของเขาเสียอีก
‘ชายมักมากผู้นี้ไม่สมควรให้ผู้ใดรัก’
“ขอบคุณเจ้าค่ะพี่เซียว” นางกล่าวขอบคุณเขาอย่างทราบซึ้งใจ ต่อให้นานเพียงใดเขาก็ยังเป็นพี่เ
