“เขาทำร้ายเจ้าหรือไม่ ข้าเจอเขาคราวหน้าจะสับเขาเป็นหมื่นชิ้น” เมื่อรู้ถึงตรงนี้ก็อยากหวนกลับไปจัดการกับไอ้ชั่วชือหลางให้รู้แล้วรู้รอดไป เจ้านั่นมันก็มีดีแค่ตำแหน่งอ๋อง เรื่องอื่นทั้งขี้ขลาดทั้งโง่เขลา
“หากถึงตอนนั้นท่านจับเขามัดไว้แล้วข้าจะค่อย ๆ เลาะกระดูกเขาดีหรือไม่” นางพูดด้วยรอยยิ้มนึกภาพเว่ยซือหลางนอนชักดิ้นชักงอก็เปี่ยมไปด้วยความสุข ความชั่วของเขามันเกินอภัยสำหรับนาง
“เห็นเจ้ายิ้มได้เช่นนี้ข้าก็เบาใจ”
ต่อให้ไม่รักกันแล้ว เขาก็ยังคงเป็นพี่ชายที่หวังดีต่อกันไม่เปลี่ยน
“เจ้าคงไม่ปักหลักอยู่ที่ตงอี้ใช่หรือไม่ ที่นั่นมีสงคราม” เขาเองก็อยากรู้เช่นกันว่านางจะไปที่ใด สตรีเลี้ยงลูกคนเดียวล้วนย่อมลำบาก
“ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ข้าคิดอยากเปิดการค้า ไว้ข้าหาที่ทางได้แล้วก็จะไปจากพวกท่านไม่อยู่เป็นภาระหรอก”
“เจ้าไม่ใช่ภาระ” คำนี้ระคายหูสะเทือนใจนัก นางจะเป็นภาระได้อย่างไร ทั้งเป็นญาติผู้น
