“แต่โลกนี้ก็ยังมีสิ่งสวยงามอีกมากมายนะคะ”
นิตาเอียงหน้ามองเขา สายตาสบประสานกันนิ่งนาน หญิงสาวแทบไม่รู้สึกตัวว่าพู่กันหลุดจากมือของเธอตอนไหน ยังเหลือก็แต่หน้ากากที่เธอระบายมันด้วยสีสันสดใส ปราศจากบาดแผลหรือความเจ็บปวดใดที่ไม่น่าดู เธอเห็นสันกรามของเขานูนขึ้นมาเล็กน้อย แต่นั่นไม่ใช่การแสดงออกซึ่งความดุดันของเขา คลีฟยังสงบและใบหน้าคร้ามเข้มยังคงราบเรียบ
“มันก็แค่ฟีโนมีนอน (phenomenon) เท่านั้น นีน่า...คุณจะเห็นว่ามันก็เป็นแค่ปรากฏการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไม่มีวันสิ้นสุด กลางวันจะเปลี่ยนเป็นกลางคืน สีขาวจะเปลี่ยนเป็นดำ ความสุขจะเปลี่ยนเป็นความบอบช้ำ”
“แต่ความรัก...ก็ยังคงเป็นความรัก...ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”
ทุกอย่างรอบกายหญิงสาวราวกับหยุดชะงัก ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจร้อนผ่าวของเขาที่สอดประสานอยู่กับลมหายใจอ่อนเบาของเธอ นิตากำลังจะเอียงหน้ากลับมาที่หน้ากากในมือหากก็ไม่สามารถทำได้เมื่อดว
