แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านผ้าม่านสีเทาผืนหนาตามแรงของเครื่องปรับอากาศที่ถูกเปิดจนเย็นฉ่ำ แต่ใบหน้าของผู้ที่อยู่บนเตียงขนาดคิงไซต์กลับมีแต่เหงื่อเม็ดโตเต็มกรอบหน้า ราชันย์นอนตัวสั่นอยู่ในผ้าห่มผืนหนา ที่เขาพยายามซุกตัวเข้าไปให้ได้มากที่สุด และมีแค่ใบหน้าและศีรษะเท่านั้นที่โผล่พ้นผ้านวมผืนนั้นออกมา
เขาหลับตานอนอยู่ในผ้าห่มอย่างไม่สะทกสะท้าน ใบหน้าเริ่มรื้นสีแดงระเรื่อขึ้นเรื่อย ๆ แต่คนที่อยู่ใต้ผ้านั้นกลับรู้สึกว่าอากาศช่างหนาวมากนัก เปลือกตาที่แสบร้อนและหนักอึ้งเปิดออกอย่างเชื่องช้า เขาความหารีโมตมาเบาเครื่องปรับอากาศ และโยนมันทิ้งอย่างไม่ไยดี และตอนนี้เขายังมีอาการมีนหัวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ราชันย์ไม่ได้สนใจอาการทั่วไปของตัวเองมาหนัก เขาเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งนั้นอีกครั้ง เอื้อมมือหยิบมาถือมาเปิดหน้าจอแชต ไม่มีข้อความจากคนที่เขารอ แต่นั่นก็ไม่อาจทำให้เขาน้อยใจหรืออะไรได้ ราชันย์กดพิมข้อความหา
