ปริมระตา
“แอ้ แอ้” เสียงเล็กส่งเสียงจ้าที่ข้างหูทำให้ปลุกฉันจากการหลับไป
“แม่ขี้เซาจังเลย ไม่รู้หรอว่าตัวเล็กหิวแล้วเนอะ” เสียงเข้มที่ฉันจำได้ดังขึ้น ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะพยายามปรับแสงก่อนจะโฟกัสร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างเตียงโดยในอ้อมแขนมีร่างเล็กของ...
“ลูกแม่” ฉันเรียกลูกขึ้นด้วยความดีใจ หลังจากอยู่ในห้องคลอดได้ดูไม่นานพยาบาลก็เอาไป ฉันก็หลับไปเหมือนกัน
“แม่ตื่นแล้ว ลูกหิวนมแย่แล้วรู้ไหม” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นด้วยความอบอุ่นพร้อมกับส่งกดปรับเตียงให้ฉันเอนนั่งแล้วส่งลูกมาให้ฉัน
“ลูกแม่” มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆ มันมีความสุข ดีใจ ตื้นตัน วิเศษสุดๆไปเลย
“คุณแม่ขี้แยจัง ให้นมลูกก่อนดีกว่าไหมครับ” ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆยื่นมือเช็ดน้ำตาให้ฉันแล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ฉันเลยปลดเสื้อให้นมตัวเล็กทันที สงสัยจะหิวจัดพอมีอะไรไปจ่อปากก็รีบงับทันทีพร้อมกับดูดอย่างหิวกระหายทันที
“หิวขนาดนั้นเลย
