ปริมระตา
“เด็กดีต้องทานผักด้วยนะคะ” ฉันพูดพร้อมกับตักผัดผักให้กับน้องน่านน้ำเด็กชายวัยสามขวบ ลูกของคุณนำทับ
“ขอบคุณคับ” เด็กชายตัวน้อยพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม
“บอกแต่เด็ก ตัวเองกลับไม่กิน” เสียงบ่นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์หลุดออกจากปากเจ้านายสุดหล่อของฉันทำให้ฉันยู่หน้าใส่เขาอย่างมั่นไส้
“เวลาหนูปริมมาทำอาหารที่นี่ ทุกคนเจริญอาหารกันมากเลยนะลูก” คุณแม่(ของคุณนำทับ)พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเอ็นดู
ท่านเอ็นดูฉันมากตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันมา ไม่มีท่าทีรังเกียจอะไรฉันเลย แล้วท่านก็เป็นคนบังคับให้ฉันเรียกท่านว่าพ่อแม่เอง
“ขอบคุณค่ะ ปริมดีใจที่คุณแม่ชอบ” ฉันตอบกลับด้วยรอยยิ้ม แล้วเราก็ทานข้าวกันไปคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะตบท้ายด้วยของหวาน ซึ่งแน่นอนว่าฉันก็เป็นคนทำ แต่ก็ได้ความช่วยเหลือจากแม่บ้านที่นี่นั่นแหละ เวลาฉันมาฉันก็อยากทำอะไรบ้าง ไม่ใช่มาเป็นแขกรอและสั่งอย่างเดียว
“น้าปริมกลับก่อนนะครับคนเก่ง” ฉัน
