มิลาด้าอยู่กับจนถึงตอนเย็น ก่อนที่เด็กหญิงวัยเพียงแค่เจ็ดขวบจะวิงวอนให้หล่อนเดินทางไปร่วมรับประทานอาหารค่ำด้วยกัน หล่อนปฏิเสธ... ใช่ หล่อนปฏิเสธไปหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็แลกมาด้วยหยาดน้ำตาใสๆ ของ มิลาด้า เด็กผู้หญิงที่ไม่มีความผิดใดๆ เลย
“ตกลงจ้ะ พี่ณดาจะไปกินข้าวกับมิลลี่”
“เย้...”
มิลาด้ากระโดดตัวลอยอย่างดีใจ
“มิลลี่รักพี่ณดาที่สุดเลยค่ะ”
“พี่ณดาก็รักมิลลี่ค่ะ”
หล่อนดึงร่างเล็กที่ค่อนข้างผ่ายผอมเข้ามาสวมกอด ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันถึงได้รักมิลาด้าแบบนี้ ทั้งๆ ที่ คุณอาของมิลาด้าก็แสนจะใจร้ายเหลือเกิน
“งั้นเราไปกันเลยนะคะพี่ณดา”
“จ้ะ”
สองสาวต่างวัยเดินออกมาจากห้องเช่าเล็ก และเดินขึ้นไปบนรถ ลีมูซีนหรู ไม่นานยานพาหนะราคาแพงระยับก็พาหล่อนกับมิลาด้ามาถึงคฤหาสน์ของตระกูลเอเมอร์ริค
หล่อนก้าวลงจากรถ และก็อดที่จะมองหาซุปเปอร์คาร์คันโปรดของธีโอไม่ได้ ถ้ามันจอดอยู่ในโรงรถก็แสดงว่าเขา
