ณดารู้สึกสงสารมิลาด้าไม่น้อย แต่กระนั้นความรวดร้าวที่กำลังเข่นฆ่าหล่อนอยู่ภายในอกก็ทำให้ไม่อาจจะทนต่อไปได้อีก
“พี่อิ่มแล้วน่ะค่ะ ไว้เจอกันนะ”
“พี่ณดา”
มิลาด้าหันมองตามร่างของณดาที่ซอยเท้าหายออกไปจากห้องอาหารอย่างรวดเร็วตาระห้อย แต่ไม่ใช่มิลาด้าคนเดียวหรอกที่มองตามไป เพราะธีโอเองก็เช่นกัน
ชายหนุ่มวางช้อนกระแทกกับจานแรงๆ ก่อนจะลุกพรวดขึ้น “จะไปไหนคะธีโอ”
“เดี๋ยวผมมา”
เขาไม่รอให้ใครเอ่ยถามอีก สองเท้ากำยำก้าวพรวดพราดออกไปอย่างรวดเร็ว เป้าหมายของเขาก็คือร่างเล็กที่กำลังวิ่งออกจากตึกใหญ่นั่นเอง
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ณดา!”
เสียงคนใจร้ายดังตามหลังมา และมันก็ยิ่งทำให้ณดาซอยเท้าเร็วยิ่งขึ้น หล่อนไม่อยากแม้แต่จะเห็นหน้าเขาอีกแล้ว คนใจร้าย คนหลายใจ หล่อนก่นด่าเขาลั่นอกอย่างโมโหหึง
“อย่ามายุ่งกับฉัน ไปให้พ้น!”
ธีโอไม่ฟัง เขาวิ่งตามจนคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ได้ “นี่ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิคนบ้า!”
“ไม่ปล่อย
