ณดาเดินเข้ามานั่งบนโต๊ะทำงานของตัวเองอย่างเหงาหงอย ดวงตากลมโตใต้เลนส์แว่นหนาบวมช้ำ มันก็คืออาการข้างเคียงของคนที่ร้องไห้มาอย่างหนักนั่นแหละ
ทำไมหล่อนยังรู้สึกแย่แบบนี้นะ...
เฮ้อออ...
หญิงสาวถอนใจยาวๆ และพยายามที่จะเข้มแข็งให้มากที่สุด โลกของหล่อนกับธีโอต่างกันมาก ในขณะที่หล่อนร้องไห้หาด้วยความคิดถึง ผู้ชายคนนั้นคงกำลังหัวเราะครื้นเครงอยู่กับบรรดาผู้หญิงที่ต่อคิวรอให้บริการ
เขามีความสุข แต่หล่อนนี่สิ ทุกข์แทบแย่
หล่อนพ่นลมหายใจออกจากปากอิ่มอีกครั้ง และกดเปิดสวิตซ์เปิดคอมพิวเตอร์ของตัวเอง
“สวัสดีครับณดา”
น้ำเสียงนุ่มนวลดังขึ้นพร้อมๆ กับดอกกุหลาบสีแดงสดช่อโต หล่อนหันไปมองคนให้ก่อนจะยิ้มบางๆ
“ขอบ... ขอบคุณค่ะหัวหน้า”
“ชอบไหมครับ”
“ค่ะ”
เจ๊รอนด้ามาทำงานพอดีและเห็นเข้าก็อดที่จะแซวเพราะคันปากไม่ได้
“เปิดเผยตัวแล้วเหรอคะหัวหน้า”
“ผมมีซองขาวจะยื่นให้คุณด้วยคุณรอนด้า เดี๋ยวเข้ามาเอาด้ว
