บรรยากาศภายในห้องอาหารเงียบเหงาลงถนัดตา เมื่อทั้ง ธีโอและมิลาด้าต่างนั่งเขี่ยอาหารในจานโดยไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาเลยสักคำ
“เอ่อ อาหารไม่ถูกปากเหรอคะคุณธีโอ” คำถามของป้านามิโอทำให้ธีโอเงยหน้าขึ้น
“เปล่าหรอกครับ ผมแค่ไม่ค่อยหิว” ชายหนุ่มพูดแล้วก็วางช้อน ก่อนจะหันไปมองหลานสาว
“มิลลี่กินเยอะๆ นะครับ อาขอตัวก่อน”
“มิลลี่... ไม่หิวค่ะอาเท็ดดี้”
คนที่ผุดลุกขึ้นยืนชะงัก และหันมามองหน้าหลานสาว
“ปกติมิลลี่กินเยอะกว่านี้นี่ครับ คนเก่งของอากินเยอะนะๆ จะได้หายเร็วๆ ไง”
มิลาด้าส่ายศีรษะน้อยๆ พลางเงยหน้าขึ้นมองธีโอ น้ำตาซึมไหลคลอเบ้า
“มิลลี่คิดถึงพี่ณดาค่ะ”
คนฟังนิ่งเงียบงัน เพราะตัวเองก็รู้สึกแย่ไม่แพ้กัน แต่กระนั้นก็จำต้องเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ให้ลึกที่สุด
“พี่ณดายุ่งน่ะครับ ถ้าว่างแล้วอาจะไปรับมาหามิลลี่นะครับ”
“แต่นี่สี่วันแล้วนะคะที่มิลลี่ไม่ได้เจอพี่ณดาเลย”
ธีโอลอบถอนใจเบาๆ แ
