ณดาน้ำตาไหลพราก ดวงหน้านวลส่ายไปมา “ฉัน... ฉันรักเขา ฉันรักธีโอ”
วรันธาราถอนใจเบาๆ และรีบดึงเพื่อนรักเข้ามาสวมกอด “ถ้ารักก็กลับไปกับเขาเถอะ อย่างน้อยๆ เธอก็ยังมีความสุขในระหว่างที่อยู่กับเขานะ”
ณดาส่ายหน้าอีกครั้ง
“ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ฉันไม่รู้ว่าควรแสดงท่าทางอะไรออกไปเวลาอยู่ต่อหน้าของเขา ฉัน... สับสนเหลือเกิน”
“ใจเย็นๆ นะณดา”
“เมื่อคืน... เขาขอฉันแต่งงาน แต่ฉันรู้ดีว่าเขาแค่ต้องการรับผิดชอบเท่านั้น เขาไม่ได้รักฉันเลย”
“ณดา...”
“ธาร... ถ้าฉันสวยกว่านี้ เขาคงจะมองฉันมีค่ามากกว่านางบำเรอชั่วคราวใช่ไหม”
“ความรักไม่ใช่ว่าต้องสวยกว่า หรือน่ารักกว่า แต่มันเกิดขึ้นจากความรู้สึกภายในใจต่างหาก นี่ถามจริงๆ เถอะ คุณธีโอเขาไม่ได้พูดหรือบอกว่า... ชอบเธอเลยเหรอ ณดา”
ณดาส่ายหน้าน้อยๆ
“ทั้งๆ ที่เขาดั้นด้นตามเธอมาถึงนี่เนี่ยนะ”
วรันธาราก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“หรือว่าเขาแค่มาเที่ยวหาเคนเท่า
