“คุณไม่ค่อยชอบหน้าผมสักเท่าไหร่ไม่ใช่หรือ”
“ธีโอ”
“มีอะไรก็พูดมาเถอะครับ ช่วงนี้ผมไม่ค่อยมีเวลาว่างสักเท่าไหร่นัก”
นั่นสิ เพราะเขากลับบ้านค่ำทุกวัน หล่อนนั่งรออยู่นานกว่าจะได้เห็นหลังไวๆ ของเขา ณดาคิดเศร้าๆ ในอก ก่อนจะฝืนระบายยิ้ม
“ขอ... ขอฉันเข้าไปข้างในได้ไหมคะ”
“ได้สิครับ ถ้าคุณไม่กลัวผม”
ณดาส่ายหน้าน้อยๆ มองความห่างเหินที่ธีโอแสดงออกมาอย่างปวดใจ
“คุณเป็นสุภาพบุรุษ ฉันรู้ดี”
เขาไม่ได้โต้ตอบหล่อนออกมาอีก นอกจากขยับตัวชิดกับวงกบประตูด้านหนึ่ง เพื่อให้หล่อนก้าวเข้าไปด้านใน
“ถ้าผมจะปิดประตู คุณจะว่าอะไรไหม”
“ไม่ค่ะ”
เสียงประตูถูกปิดสนิทลงแผ่วเบา พร้อมๆ กับเขาที่เดินไปหยุดอยู่ที่ริมหน้าต่าง ห่างจากหล่อนหลายเมตรเลยทีเดียว ณดาทำใจกล้าเดินเข้าไปหา หยุดตรงหน้าของเขา
“ฉันอยากรู้...”
หล่อนพูดขณะยกมือนุ่มขึ้นโอบประคองใบหน้าหล่อจัดที่ตอนนี้กระด้างน่ากลัวเอาไว้แผ่วเบา จ้องมองลึกเข้าไป
