เวลาต่อมา
แกร๊ง
เสียงประตูห้องแต่งตัวที่ถูกเปิดออกเรียกให้ฉันหันไปมอง ก่อนร่างสูงในชุดคลุมอาบน้ำจะเดินเช็ดผมออกมาพร้อมกับมืออีกข้างที่ยังยกโทรศัพท์ค้างอยู่ที่หูของเขา
"ครับผมรู้ งั้นแค่นี้นะครับแม่"
พี่ครามวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ และหันมามองฉันที่กำลังยืนมองเขาอยู่
"มองพี่แบบนี้เหมือนอยากจะถามอะไรพี่นะ"
"พี่ครามจะไปไหนเหรอคะ?"
ฉันกลั้นใจถามออกไปทั้งๆที่กลัว แต่ความอยากรู้มันมีมากกว่า...และอีกอย่างเรามาถึงขั้นนี้แล้วฉันเองก็อยากจะถามให้มันจบๆไปเหมือนกัน
"ไม่นะ เมื่อกี้พี่บอกแม่แล้วว่าคงไปร่วมงานเลี้ยงด้วยไม่ได้"
พี่ครามตอบกลับเสียงเรียบพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้มองมาทางฉันด้วยความสงสัย ขณะที่ฉันก็หันกลับมาปิดเตาแก๊ส
"เป็นอะไรรึเปล่า?"
เสียงของพี่ครามเรียกให้ฉันหันกลับไปมองเขาที่กำลังเดินเข้ามาใกล้จนฉันจำต้องหลบสายตา
"โสนแค่กลัวว่าพี่ครามจะไม่อยู่ทานข้าวอีกน่ะค่ะ"
ฉันตอบเขาเสียงเบาจน
