เวลาต่อมา
"ตอนนี้หมอตรวจร่างกายเรียบร้อยแล้วนะครับคุณคราม"
"เธอโอเคใช่ไหม?"
"ครับ ทุกอย่างเรียบร้อยดีแต่คงเพราะร่างกายที่อ่อนเพลียจึงทำให้สลบไป"
"แล้วจะกลับบ้านได้ตอนไหนครับ?"
"น้ำเกลือขวดนี้หมดก็กลับได้เลยครับ"
"ครับขอบคุณมาก"
ฉันมองสบตาพี่ครามที่เหลือบมามองฉันหลังจากที่เขาคุยกับหมอเสร็จ และเมื่อหมอเดินออกไปเขาก็เดินมานั่งที่เก้าอี้ด้านข้างเตียงพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้
"พักผ่อนสักหน่อยเถอะเดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้ว"
"โสนไม่อยากนอนแล้วค่ะ โสนนอนไปเยอะแล้ว"
"ไม่อยากนอนหรือกลัวจะฝันอีก"
ฉันมองสบตาพี่ครามก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ตอนที่โสนเป็นลมไปที่วัดโสนเหมือนหลุดเข้าไปอีกที่ ตรงนั้นมีตาคนนึงนั่งอยู่ใต้ต้นโพธิ์"
"แล้วเขาว่ายังไงบ้าง?"
พี่ครามขมวดคิ้วมองฉันด้วยความห่วงใยพร้อมกับบีบมือฉันเอาไว้จนฉันรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น
"เขาบอกว่าถ้าโสนอยู่ใกล้ๆพี่โสนจะไม่ปลอดภัย ไม่รู้สิ
