ใช้เวลาพักใหญ่เลยกว่าผืนป่าจะปรับอารมณ์ตัวเองให้หยุดร้องไห้ได้โดยตลอดการร้องไห้ของเขามีวิวาห์เป็นคนปลอบราวกับเขาเป็นเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่งที่เธอทั้งเช็ดน้ำตาให้ ทั้งกอดและลูบแผ่นหลังกว้างของเขาอย่างอ่อนโยน
มันทิ่มแทงใจของผืนป่าจนมันจุกอยู่ในคอไปหมดที่เขายังได้รับความห่วงใยและใส่ใจจากเธอทั้งที่เขาเคยทำไม่ดีกับเธอมากมาย
เขารู้ว่าเธอเป็นคนดีแต่เขาถูกความรักและความโง่ในอดีตปิดตาจนเลือกจะมองข้าม เขารู้ว่าเธอเป็นคนจริงใจแต่เขาก็เลือกคนที่เขาไว้ใจจนละเลยเธอ
“พี่ขอโทษ พี่ขอโทษวาห์” เขาเอ่ยขอโทษออกมาอย่างสำนึกผิดสุดหัวใจกับเรื่องราวทุกอย่าง ขอโทษที่เขาเคยเลวอย่างไม่น่าให้อภัย
แต่ได้โปรดเถอะ ให้อภัยเขาสักครั้งได้ไหม ให้โอกาสเขาสักครั้งเถอะ
“.....” วิวาห์มองเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญากับเรื่องนี้แล้วจริงๆราวกับเธอให้เขาไม่ได้แล้วจริงๆ
“.....” ผืนป่าเห็นท่าทางเหนื่อยใจและปลงตกของเธอก็ทำได้
