มือบางของหญิงสาวรายหนึ่งกำโทรศัพท์ไว้แน่นหลังจากได้อ่านข้อความเย้ยหยันจากใครบางคนที่เธอพอจะคาดเดาได้
Unknow: มึงนี่เป็นคนยังไงนะทำให้ผู้ชายหลงได้แค่แรกๆพอเขารู้ไส้รู้พุงหมดแล้วกลับไม่มีใครเอาหรืออยากได้มึงเลยสักคน
: น่าสมเพชดีนะ
มือบางของพริมาสั่นขึ้นอย่างแรงกับข้อความที่ได้รับ
บทสนทนาของผืนป่ากับวิวาห์ที่ต่อให้ไม่มีชื่อของพวกมันสองคนเธอก็จำเสียงของพวกมันได้ขึ้นใจ คนที่หลอกให้ความหวังเธอแต่สุดท้ายผ่านมาปีแล้วปีเล่าเธอก็ยังไม่ได้โอกาสรับการรักษาให้หายขาดได้สักที
นอกจากยังไม่หายจากโรคที่ป่วยแล้วพวกมันยังพากันซ้ำเติมเธออย่างไร้มนุษยธรรมอีกด้วย
“อีวาห์!” พริมาโกรธแค้นอย่างถึงที่สุดก่อนจะรีบกดโทรออกไปยังเบอร์ที่ส่งข้อความมาให้เธอทันที
ตอนแรกเธอคิดไว้ว่าวิวาห์คงจะปิดเครื่องไปแล้วแต่เธอคิดผิดเมื่อถือสายไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย
(ฮัลโหล) น้ำเสียงที่ฟังดูเย้ยหยันและอารมณ์ดีทิ่มแทงพริมาอย่างจัง
