“ทำไม อยู่กับข้าไม่ได้เหรอ ถึงต้องได้ทำท่าทางจะร้องไห้ตามสาวใช้แบบนั้น” หลี่ลู่เหอเอ่ยถามออกมาด้วยรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่หลินลี่ลี่รู้สึกว่าตนเองตาฝาดแล้วมั้ง คนอย่างท่านอ๋องแปดผู้เกลียดนางเสียยิ่งกว่าอะไร กำลังยิ้มให้นางอย่างนั้นหรือ
“ท่านอ๋องกับข้า เราไม่ควรที่จะอยู่ใกล้กัน ท่านอ๋องเกลียดข้า และข้าก็เกลียดท่านอ๋อง เหตุใดต้องมาอยู่ในห้องเดียวกัน ท่านกลับไปเถอะข้ามั่นใจว่าข้าสามารถดูแลตัวเองได้” หลินลี่ลี่รีบบอกทันที นางไม่ต้องการให้เขามาอยู่ในห้องนี้ เพราะมันอันตรายกับนางเป็นอย่างมาก
“ข้าน่ะหรือเกลียดเจ้า แล้วก็เจ้าน่ะหรือเกลียดข้า สิ่งที่ข้าเห็นตอนนั้นมันไม่ใช่อย่างที่เจ้าพูดสักนิดเลย ข้าเห็นแต่เพียงว่าเราสองคนเข้ากันได้ดีแค่ไหน ถ้าบอกว่าเกลียดนี่แปลว่าเจ้าเป็นคนที่ชอบโกหกแล้วล่ะพระชายา” หลี่ลู่เหอเอ่ยออกมาด้วยแววตากรุ้มกริ่ม ท่าทางแบบนี้เขาไม่เคยแสดงต่อหน้าหลินลี่ลี่แม้แต่น้อย เพราะเมื
