การย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลประจำอำเภอนั้นไม่ได้ลำบากอะไรนักเพราะที่นี่เธอมีเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันคนหนึ่งคอยช่วยเหลือ เพื่อนคนนี้ก็เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเหมือนกับเธอ ทำให้หญิงสาวรู้ว่าการเลี้ยงลูกคนเดียวนั้นไม่ได้เลวร้ายสักนิด
น้องอาร์มโตขึ้นมาก ตอนนี้เด็กชายมักจะเริ่มถามถึงพ่อเพราะไปโรงเรียนเพื่อนก็มักจะมีทั้งพ่อและแม่มาส่ง เธอโชคดีที่ย้ายออกมาก่อนที่ลูกชายจะจำได้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยมีหมออนุตรเป็นพ่อ
พราววรินทร์บอกกับลูกชายว่าพ่อของเขาไปทำงานที่ต่างประเทศและอยู่ไกลมากที่นั่นก็ไม่มีโทรศัพท์เธอจึงได้แต่ให้เขาดูรูปถ่ายที่เธอกับสิปปกรเคยถ่ายด้วยกัน เด็กชายมักจะเพียรถามว่าเมื่อไหร่พ่อของเขาจะกลับมา นั่นยิ่งทำให้คนเป็นแม่รู้สึกเจ็บปวดเพราะแม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าคนที่เขาให้เด็กน้อยเรียกว่าพ่อนั้นจะกลับมาจริงไหมและจะได้อยู่กันเป็นครอบครัวหรือเปล่า
“วันนี้ลาสักวันก็ได้นะเอริน” หวานหรือทิวาวัลย์ที
