สิปปกรค่อยๆ แอบย่องออกมาจากห้องนอน เขาเดินผ่านความมืดแล้วเปิดประตูเบาๆ เพราะไม่อยากให้พี่ชายรู้ว่าเขากำลังจะออกไปข้างนอก สิปปกรรีบลงไปยังที่จอดรถและขับออกไปโดยเร็วเมื่อเห็นว่าอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็จะเที่ยงคืนแล้ว
แต่พอออกมาจากคอนโดมิเนียมเขาก็ยิ้มออกเพราะถนนในเวลานี้ค่อนข้างโล่ง ยังไงเขาก็ไปถึงก่อนเวลาอย่างแน่นอน เขาเลือกจอดรถใกล้กับประตูทางออกได้อย่างสบายๆ เพราะเวลาดึกแบบนี้คงไม่มีใครอยากมาใช้บริการที่นี่ถ้าไม่จำเป็น
สิปปกรเดินไปนั่งรอบริเวณเก้าอี้นั่งรอที่ตอนนี้ไม่มีใครนั่งอยู่เลยสักคน มือใหญ่ล้วงโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าเสื้อคลุมแล้วกดส่งข้อความ พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นรอยยิ้มที่แฝงมาด้วยความสงสัย แต่เขาเลือกที่จะไม่พิมพ์อะไรตอบเพราะอีกไม่กี่นาทีก็ได้คุยกันแล้ว
“เหนื่อยไหม” คำถามแรกที่ออกจากปากของเขาทำให้คนตัวเล็กที่เหนื่อยจนแทบจะเดินไม่ไหวมีรอยยิ้ม
“ที่สุดเลยล่ะ วันนี้น้องผู้ช่วยลาไป
