“เอรินหิวหรือยังครับ” ภีมวัฒน์ถามขณะที่กำลังจอดรถ
“ยังไม่หิวค่ะ พี่ใหญ่ล่ะคะ”
“พี่ก็ยังไม่หิวเหมือนกัน พี่ว่าไปซื้อของก่อนก็ได้แล้วค่อยไปหาอะไรทาน”
“เอรินว่าพี่ใหญ่รอที่ร้านกาแฟก็ได้นะคะ” เธอบอกเขาอย่างเกรงใจเมื่อเดินมาถึงซุปเปอร์มาเก็ต
“ซื้อของเยอะหรือเปล่าละครับ”
“ไม่เยอะหรอกค่ะ ส่วนใหญ่ก็ของใช่ผู้หญิง”
“อ๋อ พี่เข้าใจล่ะ พี่ไปรอที่ร้านกาแฟ ถ้าซื้อของเสร็จแล้วโทร. บอกพี่นะครับ”
“ค่ะ” จากนั้นพราววรินทร์กับภีมวัฒน์ก็แลกเบอร์โทรศัพท์กันก่อนที่จะแยกไปคนละทาง
หญิงสาวเดินเลือกของใช้สำหรับเธอเองและของใช้จำเป็นบางอย่างสำหรับมารดา เธอเลือกลิปสติกสีแดงอิฐไปฝากมารดาเพราะรู้ว่ามารดานั้นชอบสีนี้เธอยากเห็นมารดากลับมามีรอยยิ้มที่สดใสอีกครั้ง
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เธอหยุดเดินแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายใบเล็กพอเห็นชื่อคนที่โทร. มาหญิงสาวก็ยิ้มกว้าง
“เอริน เลิกงานหรือยังครับ” เขาไ
