สิปปกรขับรถแทบจะเหาะเพราะความคิดถึงที่มีต่อแฟนสาวสุดหัวใจ โชคดีที่เขายังมีคีย์การ์ดจึงไม่ต้องเสียเวลาแจ้งที่รปภ.
ก๊อก... ก๊อก...
เสียงเคาะประตูทำให้คนทากำลังจะต้มน้ำเพื่อชงกาแฟต้องรีบเดินไปเปิดประตู
“คิดถึงจัง” คนตัวโตเข้ามาให้ห้องพอตัวพ้นจากขอบประตูก็โถมเข้ากอดจนหญิงสาวตั้งตัวแทบไม่ทัน ความคิดถึงถ่ายทอดมาสู่คนตัวเล็ก พราววรินทร์เองก็คิดถึงไม่ต่างไปจากเขา
“มาเร็วมาก เหยียบมาเยอะเลยใช่ไหมคะ” หญิงสาวดันตัวเขาออกเพื่ออยากมองหน้าเขาชัดๆ ไรหนวดเขียวตามสันกรามทำให้ใบหน้าทำให้ดูแปลกตา
“ก็คิดถึงนี่ครับ” เสียงแผ่วเบาเหมือนสำนึกผิด
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แค่ถามเท่านั้นเอง”
“เอรินล่ะ คิดถึงบ้างไหมครับ”
“ค่ะ ไม่คิดถึงคงไม่โทร. บอกหรอกนะคะ”
“ขื่นใจจัง” ชายหนุ่มรั้งเธอเข้ามาใกล้แล้วจุมพิตไปที่หน้าผากของเธอเบาๆ เขาอยากทำมากกว่านี้แต่รู้ว่ามันไม่เหมาะสม
“โกนหนวดครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่คะ” หญิงสาว
