คนข้าง ๆ นอนตะแคงกอด และส่งลมหายใจอุ่นรดต้นคอฉันเป็นระยะ
ฉันเขิน เขินจนไม่กล้าคุยกับเขา ทำไมถึงเขินแบบนี้ ไม่เข้าใจเหมือนกัน
“หวาน...” ฉันหันหน้าไปหาเขา จนเราหน้าติดกันอีกครั้ง จมูกฉันเผลอชนแก้มขาว ๆ ที่ตอนนี้มันมีสีแดงระเรื่อ เขาเขินฉันเขิน
เขาฉันไม่แปลกใจสักนิด แต่ทำไมฉันถึงเขิน ทั้งที่ฉันไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ แรกเริ่ม ฉันผ่านมันมาแล้ว ผ่านมันมาแบบไร้ยางอายด้วยซ้ำ
“คะ ค่ะ” ฉันตอบเขาเบา ๆ แล้วสลัดเรื่องปวดหัวออกไปให้หมด
“ปวดหัวไหม” ฉันจ้องตาชั้นเดียวคู่นั้น เขาเองก็จ้องมาเหมือนกัน
“มะ ไม่ค่ะ หมอปวดเหรอคะ”
“นิดหน่อย แต่ดีขึ้นเยอะ”
ฉันยิ้มให้เขา ก่อนจะเอื้อมไปลูบแก้มขาว ๆ เบา ๆ ทำไมอ่อนโยน ทำไมอบอุ่นแบบนี้นะ
“แฟนหวานเหรอเนี่ย” เขายิ้มเบา ๆ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าจะมีแฟนเป็นหมอสูตินารีรูปหล่อ
“แฟนหวานคนเดียว” เขาก้มลงมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่
ฉันหน้าร้อนผ่าว เขิน
“แน่นอนค่ะ แฟนหวานคนเ
