ฉันเวียนหัวมากบอกเลย ฉันกินค็อกเทลไป สิบเอ็ดแก้ว ไม่รู้เลยว่าคืนนี้จะได้เข้าห้องน้ำกี่รอบ ทรมานแน่ ๆ
“หวาน… บ้านหวานไปทางไหนเนี่ย”
ฉันปรือตาหนัก ๆ หันไปมองคนขับรถให้ อ้อ... หมอนี่เอง
“ในเนวิเกเตอร์รถค่ะหมอ เลือกว่าบ้าน” ฉันเอนเบาะนอนลง หมอเขาก็กดหาแผนที่ก่อนจะใช้มันนำทาง
ฉันทำแกล้งหลับ ในใจอยากรู้ว่าหมอจะพาฉันไปไหน เขาจะดีกับฉัน
จริงไหม
จริง เขาพาฉันมาถึงหน้าบ้านแล้ว เขากำลังจอดรถ
“ถึงบ้านแล้วตัวแสบ ตื่น...” ฉันทำเป็นไม่ตอบ
หมอเอามือนุ่ม ๆ มาแตะแขนฉันเบา ๆ
“หวาน...” พอฉันไม่ขานรับเขาก็ลงจากรถ เดินมาเปิดประตูฝั่งฉัน
มือนุ่ม ๆ ดึงแขนฉันพาดคอ ก่อนจะค่อย ๆ ช้อนตัวฉันขึ้น เขาอุ้มฉันตายจริง
แขนเขาไม่หักเหรอเนี่ย
“อ่าวคุณหมอ เฮ้อ... ยัยน้ำหวาน! นี่จริง ๆ เลย” ฉันได้ยินเสียงแม่บ่น
“สวัสดีครับแม่ ห้องน้องไปทางไหนครับ” หมอหันซ้ายขวา แขนอีกข้างฉันแกว่งไปมา
“ข้างบนเลยลูก” คนที่ตอบไ
