บทที่ 24
อเล็กซานเดอร์คิดถึงกลิ่นจัสมินวานิลลาที่อบอวลอยู่บนตัวเธอ คิดถึงลมหายใจร้อนผ่าวของหญิงสาวยามมันเป่ารดอยู่บนตัวเขา คิดถึงเรือนร่างนุ่มของเธอยามเปลือยเปล่าในอ้อมแขนของเขา แทบจะเรียกได้ว่าเขาคิดถึงทุกอิริยาบถของเธอเสมือนมันซึมซับเข้าไปในก้นบึ้งเลยก็ว่าได้
ชาลิสาลืมว่าเธอมีแผลบนแขนซึ่งถูกพันผ้าไว้ เธอเผลอยกมันขึ้นก่ายกอดตัวเขา นับจากวันที่อเล็กซานเดอร์มาส่งเธอที่ลอสแองเจลิสก็ไม่มีคืนใดเลยที่หญิงสาวจะหลับตาลงอย่างสนิท
เธอมักหลอกตัวเองเสมอว่าเธอไม่ได้คิดถึงเขา พี่ชายของนักร้องดังที่พรากคนรักเก่าของเธอไป และเอมัปลอบใจตัวเองด้วยการหาดอกกล้วยไม้ที่มีกลิ้นคล้ายดอกติอาเร่มาประดับไว้ในห้อง เธอสูดกลิ่นอายของมันและคิดถึงเขาทุกครั้ง และวันนี้ภาพฝันของเธอก็กลับกลายเป็นจริง
“อเล็กซ์” ในที่สุดชาลิสาก็ครางชื่อเขาออกมาจากส่วนลึกที่เต็มไปด้วยความคิดถึง อเล็กซานเดอร์ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต
