บทที่ 23
เมื่อได้ยินดังนั้นชาลิสาก็เงียบกริบ เขาคงแค่ผ่านมาที่นี่ ล้อเธอเล่นแล้วจากไป เพราะเขาคงไม่จริงจังกับผู้หญิงที่เคยมีอาชีพเต้นกินรำกินอย่างเธอ สักครู่อเล็กซานเดอร์จึงละสายตาจากหญิงสาว เขามองไปรอบ ๆ ห้องที่มีแจกันดอกกล้วยไม้ประดับประดาอยู่หายแห่งก่อนจะหันกลับมามองเธออีกครั้ง
“ผมคิดว่าคุณคงคิดถึงที่นั่น...มากพอ ๆ กับผม”
“คุณรู้ได้ยังไงคะ...ฉันอาจจะลืมมันไปแล้วก็ได้ หรือแม้แต่คุณ”
“กลิ่นดอกกล้วยไม้นี่ยังไง ถึงมันจะไม่ใช่ดอกติอาเร่ แต่ผมก็ได้กลิ่นจัสมินวานิลลา และมันเป็นกลิ่นที่ผมชอบมากที่สุด”
“ถ้าฉันจะขอปฏิเสธงานที่คุณเสนอให้”
“ผมคิดว่าคุณอาจปฏิเสธไม่ลง”
“อเล็กซ์...”
ชาลิสาเผยอริมฝีปากออกน้อย ๆ ก่อนที่ใบหน้าคร้ามเข้มจะโน้มลงไปหา อเล็กซานเดอร์ประทับรอยจูบบนกลีบปากของเธอ เรียวปากจิ้ม
