กระทั่งเลิกเรียน หญิงสาวคิดว่าเวลาผ่านมาหลายชั่วโมงบางทีแม็กซิมัสอาจจะเบื่อรอและกลับไปแล้วก็เป็นได้ แต่...เมื่อก้าวพ้นจากประตูด้านหน้าของมหาวิทยาลัยกลับต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ที่รถของเขาและเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเดินกลับมาไม่ผิดสัญญาเขาก็ส่งยิ้มให้ “ไฮ...เพ็พ...คุณกลับมาหาผมจริง ๆ ด้วย” “ฉันจำต้องมาต่างหาก แล้วนี่คุณจะพาฉันไปไหน?” “ไปในที่ที่...มีแต่เราสองคนยังไง” “ฉันต้องรีบกลับบ้าน” ©©©©©©©© บทที่ 9 “คุณเรียนมหาลัยตั้งปีสี่แล้วนะเพ็พ ผมแน่ใจว่าคนที่บ้านคุณคงไม่ว่าอะไรถ้าคุณจะกลับบ้านช้าสักหน่อย “แต่ปกติฉันไม่เคยกลับบ้านเลยเวลา คุณไม่รู้หรอกว่าที่บ้านฉันเป็นยังไง” ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง แววตาเขาเยาะหยัน “ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคนที่บ้านคุณเป็นยังไง หรือคุณคิดว่าตัวเองแตกต่างจากพี่สาวที่ชอบหลอกผู้ชายเล่นไปวันๆ แค่เอาตัว