“ผมบอกคุณเหรอ ผมบอกคุณเมื่อไหร่กัน”
“ก็คุณบอกว่าให้ฉันไปให้ไกลจากคุณ เราสองคนไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันอีกต่อไปแล้ววนะคะ”
“ความจำของผมยังไม่เสื่อมนะเพ็พ ผมแค่ให้เช็คคุณแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเรื่องของเราจะจบลงแค่นี้”
เขาพูดก่อนหักพวงมาลัยรถเข้าไปในเส้นทางเล็ก ๆ ขนาบข้างด้วยต้นไม้รกครึ้ม คีตภัทรเริ่มใจไม่ดี หรือเขาจะพาหล่อนไปทำมิดีมิร้ายข้างทาง หรืออาจจะเป็นในรถนี่ในที่ลับตาคน ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดหวั่นแต่แล้วแม็กซิมัสก็พารถเข้าไปจอดหน้าบ้านไม้สไตล์โคโลเนียลก่อนที่เขาจะดับเครื่องยนต์และเปิดประตูลงไป คีตภัทรนั่งมือเท้าเย็นกระทั่งเขาเปิดประตูรถด้านที่หล่อนนั่งอยู่
“ลงมาก่อนสิ...ที่นี่จะเป็นสวรรค์ของคุณกับผม”
“จะบ้ารึไง! ฉันจะกลับบ้าน...อุ๊ย!”
หญิงสาวไม่ทันโต้แย้งก็ถูกเขากระชากแขนลงจากรถ แม็กซิมัสกดไหล่บางด้วยแขนแกร่งแล้วบังคับให้หล่อนเดินตามเข้าไปในบ้าน พอเข้าไปในนั้นหญิงสาวสะบัดไหล่จนพ้นจากแขนท
