ฉันนั่งเงียบมาตลอดทาง มือกำชายเสื้อแน่นจนรู้สึกเจ็บปลายนิ้ว เสียงเครื่องยนต์ในรถดังต่ำ ๆ คล้ายจะกลบเสียงความคิดวุ่นวายในหัว แต่ก็ไม่สำเร็จ
แสงไฟริมถนนไล่เรียงผ่านกระจกไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งรถเลี้ยวเข้าทางคอนโดของพี่กองทัพ ใจฉันกระตุกวูบ เขาไม่ได้พาฉันกลับบ้านเหมือนที่คิด แต่พากลับมาที่นี่
เมื่อรถจอดสนิท เขาก็ลงจากรถทันทีโดยไม่พูดอะไร เสียงประตูฝั่งฉันถูกเปิดอย่างมั่นคง ฉันเงยหน้ามองเขา เห็นเพียงสีหน้าขรึมเงียบ แต่ดวงตากลับยังคงเต็มไปด้วยแรงกดดัน
“ลง” เสียงต่ำสั้น ๆ ที่ทำให้ฉันรีบขยับตัวลงจากรถโดยไม่กล้าขัด เขาเอื้อมมาจับข้อมือฉันอีกครั้ง ไม่แรงจนเจ็บ แต่แน่นพอจะบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์หนี
ทางเดินในคอนโดเงียบเกินไป เสียงฝีเท้าของเราดังก้องในหัวใจฉันทุกก้าว พี่กองทัพไม่ได้มองฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียวตั้งแต่เรามาถึง แต่แรงที่จับมือกลับไม่เคยผ่อนลงแม้แต่น้อย
กว่าประตูห้องจะเปิด ฉันก็แทบจะลืมหายใจไ
