พวกเราทุกคนเดินไปนั่งรวมกันที่มุมลาน
เหงื่อยังกระจายเต็มตัว แต่ความโล่งใจเริ่มเข้ามาแทนที่ความเหนื่อย
แบมแบมหัวเราะคิกคัก พลางยกมือเช็ดเหงื่อ
“เชี้ย… นึกว่าจะตายกลางลานซะแล้ว”
นุ่นพยักหน้า พร้อมทำหน้าเซ็ง ๆ
“นี่ถ้าอาจารย์ไม่เรียกหยุดนะ กูคงเป็นลมไปแล้วแน่ ๆ”
น้ำหวานเอามือปาดเหงื่อบนหน้าผาก ก่อนจะหันมาหาเมย์
“เมย์… เห็นมั้ย รุ่นพี่ที่เมื่อกี้มองพวกเราอยู่ไกล ๆ น่ะ โดนอาจารย์สั่งให้นิ่งแล้ว ไม่กล้ามายุ่งเราแน่ ๆ”
ฉันพยายามถอนหายใจยาว พลางหัวเราะเบา ๆ
“โครตร้อน… โครตเขินด้วยอะ”
แจมยักไหล่ พลางแซวเบา ๆ
“ก็มึงเองก็เป็นตัวละครหลักในฉากไง เมย์… เห็นรุ่นพี่ตาค้างอยู่ไกล ๆ ป่ะ?”
ฉันหน้าแดงขึ้นทันที รีบหลบสายตาเพื่อน ๆ
“พอเถอะ เลิกพูดเรื่องนั้นได้แล้ว”
แบมแบมหัวเราะอีกครั้ง ก่อนจะเอนหลังพิงมุมกำแพง
“เอาเหอะ… อย่างน้อยก็รอดพ้นจากบทลงโทษโหด ๆ วันแรกมาได้แล้ว”
ฉันพยักหน้า มองไปรอบลานคณะ
