หลังจากที่พี่กองทัพจอดรถและพาฉันเดินเข้ามาในตัวห้าง เขาก็ไม่พูดอะไรอีกเช่นเคย
เขาเดินนำหน้าฉันไปเรื่อย ๆ โดยไม่หันกลับมามอง ไม่แม้แต่จะบอกว่ากำลังจะไปไหน
ฉันเดินตามเขาไปอย่างมึนงง สองขาก้าวตามไปอย่างลังเลในขณะที่สายตาก็มองไปรอบ ๆ
เราผ่านร้านอาหาร ลอดใต้บันไดเลื่อน แล้วก็เลี้ยวเข้าไปยังโซนด้านในของห้างที่เงียบกว่าปกติ
พี่กองทัพหยุดยืนหน้าร้านร้านหนึ่ง
…ร้านเครื่องประดับ
ฉันขมวดคิ้วทันที สองเท้าชะงักกลางทาง ใจฉันเริ่มเต้นแรงโดยที่ไม่รู้ว่าเพราะตกใจหรือกลัวอะไรกันแน่
เขาหันกลับมามองฉันในที่สุด สายตานิ่ง ๆ คู่นั้นมีบางอย่างที่ฉันอ่านไม่ออกเลย
“เข้ามา” เขาพูดสั้น ๆ แค่สองคำ
แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบเงียบลงในวินาทีนั้น
หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุอก ทั้งที่เขายังไม่ได้พูดอะไรต่อเลยด้วยซ้ำ
“สวัสดีค่ะ สนใจเครื่องประดับชิ้นไหนสอบถามได้เลยนะคะ”
เสียงของพนักงานสาวดังขึ้นอย่างสุภาพท
