เสียงนาฬิกาบนผนังดัง ติ๊ก…ต่อก แผ่วเบาในห้องเงียบ
ฉันไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน รู้เพียงแค่ร่างกายหนักอึ้งเหมือนถูกตรึงไว้กับฟูก
เปลือกตาค่อย ๆ กระพริบช้า ๆ ลมเย็นยามเย็นลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาเป็นเส้นบาง ๆ ตกกระทบปลายเท้า
ฉันพลิกตัวเล็กน้อย ความเย็นของผ้าปูที่นอนแนบกับผิวอย่างอ้อยอิ่ง แต่ในหัวกลับไม่สงบเหมือนบรรยากาศรอบตัว
ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ผุดขึ้นมาอีกครั้ง แสงไฟอุ่นในร้านเครื่องประดับ เสียงเรียบของพี่กองทัพ และแววตาที่ฉันยังไม่เข้าใจความหมาย
ฉันบิดขี้เกียจเบา ๆ หลังเพิ่งตื่น ร่างกายคลายความตึงเมื่อได้เหยียดแขนขาอย่างสบาย โดยไม่รู้เลยว่า…ในห้องเงียบสงบนี้
กำลังมีใครบางคน…นั่งอยู่เงียบ ๆ มองฉันอยู่ตลอด
หางตาฉันเหมือนจับได้เงาอะไรบางอย่าง จนต้องหันไปมองเต็ม ๆ
แล้วหัวใจก็แทบกระเด็นออกจากอก
“เหี้ยยย! พี่กองทัพเข้ามาห้องเมย์ตั้งแต่เมื่อไหร่!”
ฉันสะดุ้งจนยันตัวลุกขึ้นจากเตียงแทบจะทัน
