หลังจากที่ฉันเบือนหน้าหนีและทักห้ามเขาไปอย่างเสียงเบา “เมย์…ยังไม่พร้อม”
เขาไม่ได้โวยวายหรือดุด่า กลับใจเย็นลงทันที พลันค่อย ๆ ปล่อยมือออกแล้วหันมาช่วยจัดเสื้อผ้าของฉันอย่างทะนุถนอม
“ขอโทษนะ”
เสียงทุ้มเอ่ยอย่างจริงใจ พร้อมกับมือที่ขยับเกลี่ยเสื้อผ้าให้เรียบร้อยจนเหมือนเดิม
ฉันเงยหน้ามองเขา ดวงตาสั่นระริกด้วยความรู้สึกหลากหลายทั้งเขินอายและประหลาดใจ
ตรง ๆ เลยนะ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันได้ใกล้ชิดกับพี่กองทัพมากขนาดนี้
ทั้งที่ปกติเราสองคนแทบจะไม่ได้คุยหรือทำกิจกรรมร่วมกันอย่างจริงจังเลยสักครั้ง
แต่ครั้งนี้… เป็นครั้งแรกที่ฉันได้สัมผัสรสจูบจากเขาถึงสองครั้ง และเกือบเผลอปล่อยใจให้กับคนที่ฉันยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำ ว่าเขารู้สึกยังไงกับฉัน
“วันนี้พอแค่นี้เถอะ เดี๋ยวค่อยทำต่อวันอื่น… เธอก็กลับไปพักเถอะ”
เสียงของเขาอ่อนลงกว่าทุกครั้ง คล้ายรู้ตัวว่ากำลังเผลอถลำลึกเกินขอบเขตบางอย่าง
แต่ในแวว
