หลังจากที่ฉันรู้สึกตัว ลืมตาขึ้นช้า ๆ ก็พบว่ารอบตัวมืดสนิท มีเพียงแสงจากโคมไฟหัวเตียงที่ยังเปิดค้างอยู่ส่องสว่างริบหรี่ พอเงยหน้าขึ้น… ฉันก็สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นเงาร่างสูงนั่งอยู่ไม่ไกล เขายังคงนั่งท่าเดิม แขนเท้าคาง สายตามองตรงมาทางฉันอย่างเงียบงัน
เสียงทุ้มต่ำที่ฉันจำได้ดีเอ่ยขึ้น ท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมห้อง
“ตื่นแล้วเหรอ”
ฉันสะดุ้งเบา ๆ ก่อนจะรีบเด้งตัวขึ้นนั่ง ผ้าห่มผืนหนาที่คลุมตัวอยู่หล่นลงมากองบนตัก
“เอ่ออ… ขอโทษค่ะ เมย์เผลอหลับไป…”
เขาพยักหน้าเบา ๆ พลางวางปากกาลงข้างไอแพด
“อืม”
ฉันกะพริบตาปริบ ๆ ไล่ความมึนงงในหัว พลางกวาดตามองไปรอบห้อง ก่อนจะเลื่อนมองไปยังเตียงที่ตัวเองนั่งอยู่
“แล้วทำไมเมย์มาอยู่บนเตียงพี่ล่ะ…” ฉันถามเสียงแผ่ว “เมย์ละเมอเดินมานอนเองเหรอคะ…”
เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันนิ่ง ๆ ดวงตาคมแบบไร้อารมณ์ประจำตัวของเขาสบเข้ากับสายตาฉันจนต้องเบือนหนี
“เปล่า ฉันอุ้มเธ
