หลังจากที่พี่จอมทัพเดินออกจากห้องไป
บรรยากาศก็เงียบลงทันที เหลือเพียงเสียงลมหายใจเบา ๆ และแรงกดดันที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในอากาศ
สายตาคมกริบคู่นั้น นิ่ง เรียบ แต่แฝงไปด้วยความไม่พอใจบางอย่าง
หันกลับมาจ้องฉันเขม็ง
แรงเสียจนฉันต้องเบือนหน้าหนี ราวกับโดนดึงความลับในใจออกมาทีละชั้น
“จะยืนทำหน้าเอ๋ออีกนานไหม ไปทำสิ งานของเธอน่ะ”
เสียงเรียบนิ่งของพี่กองทัพดังขึ้น ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครู่ ทั้งที่ชัดเจนว่าเขายังหงุดหงิดอยู่หน่อย ๆ
ฉันไม่ตอบอะไร
แค่หันหน้าหนีอย่างคนงอน ก่อนจะพูดล้อเลียนเขาด้วยน้ำเสียงกวน ๆ พร้อมเบ้ปากเล็กน้อย
“จะยืนทำหน้าเอ๋ออีกนานไหม ไปทำสิ งานของเธอน่ะ”
พูดจบก็ลุกหนีไปนั่งอีกมุมของห้องอย่างงอน ๆ ทิ้งไว้แต่พี่กองทัพที่มองตามมาอย่างเหนื่อยใจ… แต่แอบมีรอยยิ้มนิด ๆ ตรงมุมปาก
ตอนนี้ฉันกับเขากำลังตั้งอกตั้งใจกับการทำรายงานมาก เรียกได้ว่าจริงจังกันสุด ๆ จนแทบไม่ได้พูดอะไ
