หลังจากที่เขาเปิดประตูให้ ฉันก็รีบยืนตัวตรงเหมือนนักเรียนทำผิด
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นทันที
“ช้า… มัวทำอะไรอยู่?”
ฉันรีบก้มหน้าลง รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นเด็กประถมต่อหน้าครูใหญ่
“ขอโทษค่ะพี่กองทัพ”
เขาไม่พูดอะไรต่อ แค่ขยับตัวเล็กน้อยเปิดทางให้
“เข้ามา แล้วไปทำงานของเธอให้เสร็จ”
ฉันพยักหน้าเบา ๆ แล้วรีบก้าวเข้าไปในห้องด้วยหัวใจที่เต้นถี่ขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ รู้สึกเหมือนทุกก้าวที่เดินเข้ามาเป็นเหมือนก้าวเข้าสู่สนามสอบที่เต็มไปด้วยแรงกดดัน
“ครั้งหน้าอย่าปล่อยให้ผู้ใหญ่เขารอนานแบบนี้อีก”
เสียงเขาดุ คล้ายตำหนิแต่ไม่ได้ขึ้นเสียง ทว่ากลับกดดันเสียยิ่งกว่าเสียงดัง
“แต่เมย์รีบแล้วนะคะ…”
ฉันเอ่ยออกไปเบา ๆ พยายามอธิบายทั้งที่ในใจเริ่มรู้สึกผิดนิด ๆ
“รีบแบบไหน?”
เขาหันมามองนิ่ง ๆ “เพราะถ้ารีบจริง ฉันคงไม่ต้องนั่งรอเธอเกือบครึ่งชั่วโมงแบบนี้”
ฉันเม้มปากแน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างไม่ยอ
