ฉันถอนหายใจพลางส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อน ๆ ที่ยังนั่งล้อมรอบเหมือนคณะกรรมการสอบสวน ทั้งสามคนมองฉันด้วยสายตาแตกต่างกันไป
แบมแบมเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างจับผิด น้ำหวานยกแขนกอดอกพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ส่วนนุ่นเอียงหน้ามองฉันเหมือนรอคำสารภาพ
ความเงียบครู่หนึ่งกดทับบรรยากาศ ก่อนน้ำหวานจะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบแต่แฝงความแซว
“กูว่าไม่ใช่แค่มึงชอบเขาหรอกนะ… แต่พี่กองทัพนั่นแหละที่ชอบมึง”
แบมแบมพยักหน้าอย่างเห็นด้วยทันที “เออว่ะ มึงไม่เห็นสายตาเขาตอนพูดกลางโต๊ะเมื่อกี้เหรอ แม่งโคตรฟ้อง”
นุ่นที่นั่งฟังเงียบมาตลอดก็เสริม “จริง… ปกติพี่กองทัพเป็นคนพูดเยอะกับใครที่ไหน กูยังไม่เคยเห็นนอกจากมึง”
ฉันกระพริบตาปริบ ๆ รู้สึกเหมือนถูกล้อมทุกทิศทุกทาง จนต้องรีบเบือนสายตาหนี พลางเอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม “อย่ามามโนกันไปใหญ่เลยพวกมึง…”
แต่ยังไม่ทันที่ใครจะพูดเสริมอะไร เสียงทุ้มคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“น้ำหวา
