ฉันยังยืนใช้ความคิดที่ตีวนในหัวอย่างหนัก หัวใจเหมือนยังไม่ยอมสงบหลังเหตุการณ์ทั้งหมด ก่อนจะก้าวขาเดินกลับไปตามสัญชาตญาณ
แต่จังหวะเท้าที่ก้าวออกไป กลับนำทางฉันไปยังทางเดินเดิม ไปสู่ห้องเก่าที่ฉันเคยนอนอยู่เสมอ
เสียงทุ้มคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ฉันหยุดชะงักกลางก้าว
“ไปไหน… ห้องเธออยู่ด้านบน”
ฉันหันกลับมาช้า ๆ เห็นร่างสูงยืนพิงผนัง มือซุกกระเป๋ากางเกงอย่างสบายตา แต่ดวงตาคมกลับจับจ้องมาที่ฉันไม่ละไปไหน เขาพยักหน้าเล็กน้อย เชิดปลายคางขึ้นไปด้านบน เหมือนกำลังบอกทาง
หัวใจฉันกระตุกวูบ ด้านบนงั้นเหรอ… ห้องของฉัน?
ใช่สิ… ฉันเพิ่งย้ายข้าวของไปอยู่ในห้องของเขาเองนี่นา
ภาพตอนที่แม่บ้านช่วยขนเสื้อผ้าฉันขึ้นไปชั้นบนแล่นวาบเข้ามาในหัว ทั้งตู้เสื้อผ้าที่ตอนนี้มีเสื้อเชิ้ตของเขาแขวนอยู่ข้างกัน ทั้งเตียงใหญ่ที่คืนนี้… ฉันต้องนอนบนมันอีกครั้ง
ฝ่าเท้าฉันหนักขึ้นทุกก้าวเมื่อก้าวไปทางบันได รู้สึกเห
