ฉันหน้าเริ่มร้อนวูบ ความรู้สึกเหมือนเลือดสูบฉีดขึ้นมาจนแตะปลายแก้ม หัวใจเต้นแรงจนแทบได้ยิน แต่กลับไม่รู้จะตอบอะไรดี ได้แต่เบือนสายตาหนีหลบเลี่ยงสายตาคมที่มองมาอย่างอ่านความคิดฉันทะลุทุกอย่าง
เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงเดินตรงไปขึ้นเตียงอย่างเงียบ ๆ ทิ้งให้ฉันยืนชั่งใจอยู่กลางห้อง จะเดินตามไปนอนบนเตียงเดียวกันดีไหม หรือควรหาเหตุผลหลบเลี่ยงไปนั่งตรงโซฟาก่อน?
แต่ยังไม่ทันได้ตัดสินใจ เสียงทุ้ม ๆ ของเขาก็ดังขึ้นเรียบ ๆ
“ไม่นอนหรือไง?”
ฉันสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบกลบเกลื่อนความกระอักกระอ่วนด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
“พี่กองทัพนอนก่อนได้เลยค่ะ เมย์ว่าเมย์จะไปนั่งดูซีรีส์ตรงโซฟาก่อนดีกว่า ช่วงนี้เมย์ติดเรื่องนึงอยู่ค่ะ”
เขาหันหน้ามามองฉัน สายตาไม่แสดงอารมณ์มากนัก แต่กลับนิ่งจนฉันรู้สึกเหมือนถูกจับจ้องอย่างลึกซึ้ง
“หรอ… เรื่องอะไรล่ะ” เขาถาม พลางขยับตัวเล็กน้อยบนเตียง มือหนึ่งยกขึ้นพาดหมอนอย่างสบาย
