เวลาผ่านไป ฉันยังคงนอนซุกอยู่ที่ไหล่กว้างของเขา แต่กลับไม่สามารถหลับตาลงได้ เสียงลมหายใจที่แผ่วเบาและสม่ำเสมอของพี่กองทัพยังคงเป็นจังหวะเดียวกับหัวใจที่เต้นแรงของฉัน
มือหนายังคงพาดอยู่บนเอวอย่างแนบแน่น ราวกับไม่อยากให้ฉันหลุดออกไปไหน ความเงียบในห้องนี้เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่ไม่ต้องมีคำพูดใด ๆ มาเติมเต็ม
“นอนไม่หลับเหรอ…” เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นแผ่วเบา ใบหน้าคมที่ส่องผ่านแสงจาง ๆ จากไฟถนนด้านนอกดูอ่อนโยนผิดจากทุกครั้งที่เคยเห็น
ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาสบกันชั่วครู่ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเบาบาง “ค่ะ… สงสัยแปลกที่น่ะค่ะ”
หัวใจฉันยังคงเต้นแรงไม่แพ้เดิม ท่ามกลางความเงียบสงัดที่แสนอบอุ่นนี้ รู้สึกเหมือนเวลาหยุดหมุน และทุกอย่างรอบตัวเหลือเพียงแค่เรา สองคนที่อยู่ด้วยกันในความใกล้ชิดนี้
ความเงียบในห้องยิ่งหน่วงหนักขึ้น เสียงลมหายใจของเขาที่แผ่วเบาแต่มั่นคงยังคงเป็นจังหวะเดียวกับหัวใจฉันที่เต้นแรง
